Ind

Odkrycie talu podobnie jak i wcześniejsze odkrycia, pociągnęło za sobą badania, które pozwoliły na znalezienie następnych nieznanych jeszcze pierwiastków. Kolejnym, odkrytym dzięki zastosowaniu techniki spektroskopii płomieniowej. był ind. Odkrycia dokonało dwóch niemieckich chemików w roku 1863, profesor Ferdinand Reich i jego asystent Hieronymus Theodor Richter, pracujący na Akademii Górniczej we Freibergu. Badacze byli zainteresowani niedawnym odkryciem talu, a profesor Richter zdecydował się uzyskać odpowiednią do badań ilość tego pierwiastka. Poszukując źródła talu badał rudy cynku pochodzące z kopalni w Himmelsfürst, które oprócz cynku zawierały siarkę, arsen, ołów, krzem, mangan, cynę i kadm. Ruda zawierająca tak znaczny zestaw różnych pierwiastków mogła również posiadać w swoim składzie poszukiwany tal. Jednak długotrwałe próby wydzielenia tego pierwiastka, na drodze chemicznej, z rudy spełzły na niczym. Zamiast oczekiwanego produktu badacze uzyskali słomianożółty osad o nieokreślonym składzie. Prawdopodobnie laboratorium Reicha odwiedził Clemens Aleksander Winkler, odkrywca germanu, i usłyszał że wydzielona z badanej rudy substancja zawiera siarczek nieznanego metalu.

Dopiero co opracowana metoda spektroskopii płomieniowej, tak przydatna przy odkryciu trzech innych pierwiastków, była wręcz wymarzona aby zastosować ją do analizy osadu uzyskanego przez Reicha. Niestety profesor Reich był daltonistą co uniemożliwiało mu zastosowanie metody, w której barwa linii spektralnych odgrywała decydującą rolę. Niemożność wykonania badania spektroskopowego zmusiła go do szukania pomocy u swojego asystenta. Th. Richter odniósł sukces już przy pierwszej próbie, obserwując intensywną niebieską linię spektralną, która nie odpowiadała linii cezu ani innego znanego ówcześnie pierwiastka. Widmo emisyjne jednoznacznie potwierdziło, że ruda pochodząca z kopalni w Himmelsfürst zawiera nieznany nowy pierwiastek. Ponieważ widmo emisyjne charakteryzuje się linią w zakresie niebieskiej barwy, nazwali odkryty pierwiastek indem od nazwy niebieskiego barwnika, indygo. Raport o odkryciu został opublikowany w Journal für Praktische Chemie w roku 1863 i był sygnowany nazwiskami obydwu uczonych. Profesor Reich jednak wielokrotnie później zaznaczał, że jest to niewłaściwe gdyż odkrycie indu w całości należy do Richtera. Krótko po odkryciu nowego pierwiastka metoda spektroskopową obydwaj uczeni uzyskali niewielką jego ilość i wprowadzili go do płomienia palnika. Okazało się, że sole indu barwią płomień na niebieskofioletowy, bardzo intensywny kolor, co pokazało, że identyfikacja obecności tego pierwiastka nie wymaga spektroskopii. W trakcie dalszych badań, przy współudziale Winklera, uczeni określili właściwości indu. Po uzyskaniu metalicznego indu, choć zanieczyszczonego, uczeni wysłali w roku 1867 próbkę do Paryskiej Akademii Nauk uzyskując nagrodę w wysokości 800 funtów.

Badając właściwości chemiczne odkrytego pierwiastka określono jego masę atomową na 75,6. Jednak Mendelejew opierając się na swoim układzie okresowym stwierdził, że ta wartość jest przynajmniej o połowę za mała (masa atomowa indu to 114,8). Słuszność była po stronie rosyjskiego uczonego, a ind trafił do 13 grupy układu okresowego.