Inni przedstawiciele jatrochemii

Franciscus Sylvius de le Boe (1614-1672), profesor medycyny w Lejdzie, był człowiekiem który nakłonił kuratorów uniwersytetu, aby zbudowali mu „laboratorium, jak to nazywają”, które wydaje się być pierwszym uniwersyteckim laboratorium chemicznym. Reprezentuje kulminację jatrochemii (której czasami błędnie nazywany jest założycielem). Był w dużej mierze teoretykiem. Nauczał, że funkcje żywego organizmu były determinowane głównie przez aktywność chemiczną („musowanie”), rzeczywistych lub wyobrażonych kwaśnych lub zasadowych cech płynów ustrojowych (prekursor współczesnego kultu pH); nadmiar jednego z tych składników powodował zakłócenie procesów chemicznych zachodzących w ciele, a usunięcie nadmiaru lub uzupełnienie braku mogło skutkować wyleczeniem choroby. Takie podejście przypomina starą ideę patologii humoralnej.

Georgius Agricola (1494-1555), niemiecki lekarz, napisał kilka prac z zakresu mineralogii i metalurgii, z których najbardziej znanym jest jego De Re Metallica, opublikowana po raz pierwszy w 1556 roku. Jego prace są napisane w spokojnym, dostojnym stylu i skupiają się na rzeczach praktycznych; opisują wszystkie znane w jego czasach procesy wydobywcze i metalurgiczne oraz są bogato zilustrowane. W jego tekstach znajdują się wzmianki o bizmucie. De Re Metallica była jednym z pierwszych traktatów na temat chemii stosowanej. Podobne, choć skromniejsze dzieło – Pirotechnia (1540) zostało napisane po włosku przez Vannoccio Biringuccio; zawiera opisy odlewania dzwonów i armat.

Basil Valentine prawdopodobnie był benedyktyńskim mnichem z Erfurtu, który pisał około 1470 roku, ale dzieła, które zachowały się pod jego nazwiskiem, zostały prawdopodobnie napisane około 1600 roku przez ich „redaktora”, Johanna Thölde, producenta soli w Halle. Najbardziej znanym dziełem jest Triumfalny rydwan antymonu, po raz pierwszy opublikowany w języku niemieckim w 1604 r. (Triumph Wagen Antimonii). Dzieło Haligraphia, wydane przez pod J. Thölde’a pod własnym nazwiskiem w 1603 r., zawiera materiał opublikowany później w dziele Letztes Testament, przypisanym Basilowi Valentine. Prace Valentine'a opisują przygotowanie wielu związków antymonu, a także kwasów mineralnych, np. kwas siarkowy(VI) – wytwarzany przez spalanie mieszaniny stibnitu i siarki z azotem w szklanym naczyniu; kwas solny przez destylację mieszaniny zwykłej soli i miedzi.

Andreas Libavius (1540?–I616) był niemieckim nauczycielem, który posiadał doskonałą znajomość chemii, napisał pierwszy podręcznik na ten temat – Alchemia, 1597. Skrytykował niektóre nonsensowne pomysły Paracelsusa, ale nadal wierzył w możliwość transmutacji. Opisuje cynk, azotan(V) ołowiu(II) i wytwarzanie bezwodnego chlorku cyny(II) z cyny i żrącego sublimatu (chlorek rtęci(II)), który znany był jako „dymiący płyn Libaviusa”. Opisuje także reakcje i testy analityczne szczególnie w odniesieniu do wód mineralnych, oraz reakcje stosowane do oznaczania metali w rudach.

Johann Rudolph Glauber (1604-1670), urodzony w Bawarii, był zasadniczo chemikiem zajmujących się je praktycznymi aspektami; napisał wiele prac, z których większość została przetłumaczona na angielski i opublikowana in folio w 1689 roku. Jego najważniejszym dziełem jest Furni Novi Philosophici (Amsterdam, 1646-49), w którym opisuje przygotowanie „ducha soli” przez destylację soli z zielonym witriolem i ałunem lub gliną. W 1658 r. opisał preparat otrzymany z soli kamiennej i oleju witriolu. Suchą pozostałość po reakcji (siarczan(VI) sodu) nazwał „cudowną solą” (sal mirahile), ale znana jest ona pod nazwą „soli glauberskiej”. Opisał także suchą destylację drewna w zamkniętych piecach. Glauber prezentował pogląd, że sole składają się z kwasu i zasady. Wspomina o ciekawych osadach („ogród chemiczny”) utworzonych przez sole metali zanurzone w szkle wodnym (krzemian sodu) i stwierdził, że zawierają one krzemionkę. Podaje i wyjaśnia niektóre przypadki reakcji podwójnej wymiany, np. zachodzące podczas przygotowania „masła antymonowego” czyli chlorku antymonu(III) (SbCl₃) ze stibnitu (Sb₂S₃) i sublimatu (HgCl₂), gdy, jak pisze, antymon i rtęć wymieniają pierwiastki kwasowe. Podobnie przygotował „masło arsenowe” (AsCl₃), stosując arszenik lub orpiment zamiast stibnitu. Miał słuszne poglądy na temat powinowactwa, wyjaśniając na przykład, że gdy salmiak jest ogrzewany z tlenkiem cynku, ten ostatni łączy się z kwasem ze względu na jego większe powinowactwo i uwolnią się amoniak.

Nicolas Lemery (1645-1715) był francuskim chemikiem, który, podobnie jak Le Fevre i Willis, uznawał istnienie pięciu zasad: trzech aktywnych (rtęć lub spirytus, siarka lub olej i sól) i dwóch pasywnych (woda lub flegma, i ziemia). Jego podręcznik Cours de Chymie, opublikowany po raz pierwszy w 1675 roku, doczekał się wielu wydań i został przetłumaczony na łacinę jak i większość współczesnych języków. Klasyfikuje substancje na trzy grupy według trzech „Królestw Natury”, a mianowicie. minerały, rośliny i zwierzęta. Książka jest bardzo praktyczna, choć Lemery wykorzystuje w niej teorię ciałek Kartezjusza, która zakłada, że ​​właściwości substancji zależą głównie od kształtów ich cząstek. Kwasy mają ostre, kolczaste cząsteczki, które kłują język, a ich sole tworzą ostre kryształy. W reakcjach strącania ostrza cząsteczek kwasu odrywają się na porach metali, np. srebra i są strącane w postaci osadu. Metale rozpuszczają się w kwasach, ponieważ wypustki na cząsteczkach kwasu wyrywają cząsteczki z masy metalu.

Otto Tachenius (1610-1680), Niemiec, który przez pewien czas mieszkał w Wenecji, w swojej książce Hippocrates Chimicus (1666), podał definicję soli: „wszystkie sole składają się z dwóch części, kwasu i zasady” (omnia salsa in duas dividuntur partes in alcali nimirum et acidum). Uznał, że krzemionka jest kwasem, ponieważ łączy się z alkaliami, że kwasy różnią się siłą, silniejszy kwas wypiera słabszy z jego soli, a mydło jest solą kwasu olejowego. Zauważa, że ołów zwiększa się o jedną dziesiątą jego masy, gdy jest prażony do ołowiu czerwonego, i odzyskuje swój pierwotny ciężar po redukcji. Myślał, że wzrost był spowodowany absorpcją kwasu z dymu i płomienia z płonącego drewna. Tachenius podaje kilka przykładów reakcji w roztworach, opracował podstawowy system analizy jakościowej.

Johann Kunckel (1630-1703) zajmował się chemią stosowaną; przez pewien czas był alchemikiem w służbie elektora Jana Jerzego Hohenzollerna z Saksonii w Dreźnie i Fryderyka Wilhelma Brandenburskiego, nazywanego Wielkim Elektorem, w Berlinie. Był człowiekiem mocno wierzącym w możliwość transmutacji, ale nigdy nie twierdził, że zdołał ją przeprowadzić. W ciągu swojego życia opublikował kilka prac, ale jego najbardziej znaną jest Laboratorium Chymicum, opublikowane w 1716 r. już po jego śmierci. J. Kunckel zaprzeczał obecności elementu siarki w metalach, ale uważał, że zawierają one rtęć. Zwraca uwagę na wzrost masy antymonu podczas prażenia, który początkowo tłumaczył utrzymywaniem w próbce metalu cząsteczek ognia (1677), a następnie nawiązywał do wzrostu gęstości materii wynikającej z usuwania powietrza znajdującego się pomiędzy porami w objętości metalu (1716). Opisuje przygotowanie szkła o głęboko rubinowej barwie;  produkcji szkła poświęca odrębny traktat Ars Vitraria Experimentalis (1689). J. Kunckel był niezależnym odkrywcą fosforu, który został po raz pierwszy uzyskany przez Henniga Branda w Hamburgu około 1674 r. J. Kunckel w 1675 r. próbował kupić tajemnicę otrzymywania fosforu od Branda, ale ten ostatni sprzedał przepis przyjacielowi J. Kunckela, Johannowi Danielowi Kraftowi. Na początku 1676 roku Kunckelowi udało się opracować proces pozyskiwania fosforu przez destylację pozostałości po odparowaniu moczu. J. Krafft w 1677 r. dostarczył próbkę fosforu, uzyskaną od H. Branda, Robertowi Boyle'owi, i przekazał mu wskazówki dotyczące metody otrzymywania, dzięki czemu R. Boyle mógł w 1680 roku opublikować tę metodę jako pierwszy.