Podsumowanie - substytucja i teoria typów

Jean Baptiste Dumas (1800-1884), profesor w Paryżu, przeprowadził badania gęstości par (1826), a wraz z P. Boullayem wysunął teorię „eteryny” (1828) - alkohol, eter i estry są pochodnymi etylenu. Dumas odkrył oksamid (1830) i opracował metodę spalania do oznaczania azotu organicznego (1830). Odkryto, że spirytus drzewny jest alkoholem (alkohol metylowy) w którym występuje rodnik metylowy (Dumas i Peligot, 1834), oraz że etal, odkryty w olbrocie przez Chevreula w 1818 r., jest alkoholem (alkohol cetylowy) pozwoliło na utworzenie ogólnego wzoru serii alkoholi (Dumas i Peligot, 1836). Badano pochodne alkoholu cynamylowego (Dumas i Peligot, 1834); stwierdzono występowanie reakcji  zastąpienia wodoru chlorem (od 1834 r.); stwierdzono hydrolizę nitryli (cyjanków rodników organicznych) do kwasów i amin; otrzymano acetamid (Dumas, Malaguti i Leblanc, 1847) a Dumas dokonał oznaczeń mas atomowych (1840–59). Po około 1840 r. Dumas i Liebig stali się następcami Berzeliusa w kształtowaniu nowej chemii.

Auguste Laurent (1808-1853), profesor z Bordeaux, a później pracownik Mennicy Paryskiej, początkowo pracował z Dumasem. Odkrył antracen (Dumas i Laurent, 1832), chryzen i piren (1837), benzyl (1836), antrachinon (1836, opublikowany w 1840), kwas ftalowy (1836), kwasy adypinowy i pimelowy (1837) i izatynę (1841). Laurent stwierdził, że  kwas pikrynowy (Woulfe, 1771; Haussmann, 1788) jest trinitrofenolem (1841) i opracował metody klasyfikacji związków organicznych; wysunął „teorię jąder” (1837), zasugerował, że alkohol i eter są odpowiednikami nieorganicznych związków KHO i K₂O (1846), a w swojej Chemical Method (1854) zawarł krytykę obowiązującej teorii dualistycznej.

Charles Gerhardt (1816-1856), profesor w Montpellier (1844) i Strasburgu (1855), był uczniem Laurenta. W 1843 r. zaproponował reformę systemu mas atomowych. Masę cząsteczkową zdefiniowano jako ciężar substancji zajmujący w stanie pary taką samą objętość jak 2 gramy. wodoru (H₂); tak określone wzory związków nazwano „formułami dwóch objętości”. Ponieważ założył on dla tlenków większości metali wzór ogólny w postaci „typu wody”, Me₂O jego masy atomowe metali były mniej dokładne niż brane pod uwagę przez Berzeliusa, ale poprawił on masy atomowe metali alkalicznych i srebra dzieląc przez 2 te  jakie stosował Berzelius. Innym wkładem Gerharda w chemię była jego teoria pozostałości (1839), wprowadzenie homologii dla serii związków (1844) i jego teoria czterech rodzajów (H₂O, NH₃, HCl, H₂) (1853), która była zgodna z „jednolitą teorią” Laurenta, ale zawierała także pewne cechy teorii rodnikowej. Gerhardt odkrył chinolinę (1842), anilidy (1845), chlorek acetylu i chlorki kwasowe (otrzymywanie z POCl₃) (1852), a zwłaszcza bezwodniki jednozasadowych kwasów organicznych, np. bezwodnik octowy (1852). Istotny był jego podręcznik chemii organicznej (1853–56), którego ostatni tom zawierał wzory związków organicznych określone na podstawie nowych mas atomowych.

Auguste Cahours (1813-1891), profesor w Paryżu, odkrył alkohol amylowy (1839), anizol i jego pochodne (1841), salicylan metylu (1843), opracował otrzymywanie chlorków kwasów organicznych za pomocą PCl₅ (1846), tetraetylek cyny (1853), alkohol allilowy (1857), zasady alkilosulfonowe (1865); i zbadał nieprawidłowości pojawiające się przy określaniu gęstości par niektórych związków.

Thomas Anderson (1819–1874), profesor w Glasgow, odkrył pirydynę, pikolinę, lutydynę i kolidynę w oleju kostnym (1846–55), skłąd piperydyny (1855), otrzymywanie czystego pirolu (1858) i skład antracenu (1861).

August Wilhelm von Hofmann (1818–1892) był najpierw asystentem Liebiga, a następnie profesorem College of Chemistry w Londynie (1845) oraz w Berlinie (1865); założył Niemieckie Towarzystwo Chemiczne (1868). Jego badania nad budową aniliny (1843) i wytwarzaniem amin z amoniaku i halogenków alkilowych (1850) doprowadziły do ​​powstania grupy związków „typu amoniaku”. Odkrył izocyjanian fenylu (1849–58), hydrazobenzen (1863), difenyloaminę (1864), izonitryle (1866–7) i formaldehyd (1867); zbadał mirozynę i olej gorczycowy i odkrył izotiocyjanian fenylowy (1858), opracował metodę wyznaczania gęstości par (1868) i udoskonalili metody analizy organicznej. W 1873 roku Hofmann i Martius odkryli metyloanilinę i dimetyloanilinę. Stwierdził w 1881 r., że działanie bromu i zasady na amidy jest metodą ogólną („reakcja Hofmanna”) otrzymywania amin. Hofmann pracował nad barwnikami anilinowymi (alkilo-rozaniliny, 1863 r.) i alkoholami.

Thomas Graham (1805-1869), profesor w Glasgow i Londynie, badał absorpcję gazów (1826) i par (1828) przez ciecze, rozpuszczalność soli (1827), zjawisko przesycenia (1828), dyfuzję gazów (1828). W 1833roku opracował „prawo Grahama”, zgodnie z którym „dyfuzja lub spontaniczne mieszanie się dwóch gazów pozostających w kontakcie następuje poprzez zmianę położenia nieskończenie małych, ale niekoniecznie równych, objętości gazów, ponieważ w przypadku każdego gazu szybkość mieszania jest odwrotnie proporcjonalna do pierwiastka kwadratowego z gęstości tego gazu”. Badał utlenianie fosforu (1829), adsorpcję rozpuszczonych soli na węglu drzewnym (1830), alkoholany (1831), arseniany i fosforany (1833, prowadzące do teorii kwasów wielozasadowych), uwodnione sole i tlenki (1834-7), ciepła reakcji (1842-3), efuzję i transpirację gazów (1845-9), dyfuzję cieczy, dializę i osmozę (1849-61, krystaloidy i koloidy), lepkość cieczy (1861), dyfuzję gazów przez przegrody (1863–6), krzemionkę koloidalną (1864), absorpcję wodoru przez metale (1866–9). Graham był jednym z założycieli chemii fizycznej.

Alexander William Williamson (1824–1904), profesor na Uniwersytecie College w Londynie, badał powstawanie eteru i skład alkoholu i eteru (1850–52) co doprowadziło do wprowadzenia „typu wody” oraz określenia rodnika acetylowego i struktury acetonu. Otrzymywał aldehydy i ketony (w tym „mieszane ketony”) poprzez destylację soli wapniowych kwasów organicznych (1852) i odkrył kwas chlorosulfonowy (1856). Williamson przedstawił dynamiczny obraz równowagi chemicznej (1850).

Stanislao Cannizzaro (1826–1910), profesor w Genui (1855), Palermo (1861) i Rzymie (1871), wyjaśnił (1858), w jaki sposób można jednoznacznie ustalić masę atomową pierwiastka (w odróżnieniu od jego równoważnika) przez zastosowanie hipotezy Avogadra uzupełnionej prawem Dulonga i Petita o cieple atomowym. Przeprowadził także ważne badania w chemii organicznej, np. produkcja alkoholu benzylowego i kwasu benzoesowego z benzaldehydu przez działanie potażem (1853; „reakcja Cannizzaro”).