Bar

Bar i pozostałe pierwiastki drugiej grupy układu okresowego nie występują w naturze w stanie wolnym. Najbardziej rozpowszechnione są ich siarczki i węglany. Jeden z minerałów baru znalazł się w sferze zainteresowań alchemików. W roku 1602 V. Casciaralo włoski szewc z Bolonii zanotował, że kamień boloński (baryt, siarczek baru) ogrzewany z węglem i olejem, a następnie ochłodzony do temperatury pokojowej emituje czerwone światło. Przez długie lata, aż do roku 1774, baryt był mylony z wapieniem, wierzono że wapień i baryt to dwie odmiany tej samej substancji. W tym roku Scheele badając piroluzyt z Gahnem odkrył nową substancję – tlenek baru – która w reakcji z kwasem siarkowym(VI) tworzyła biały osad. Gahn na podobnej drodze, dwa lata później również otrzymał tlenek baru. Do końca osiemnastego wieku tlenek baru był dobrze poznanym związkiem i przypuszczano, że zawiera on nowy, nieznany jeszcze metal. Jednak wydzielenie tego metalu było poza zasięgiem ówczesnych badaczy. Dopiero w 1808 roku Humphry Davy posługując się  metodą jaką otrzymał wapń wydzielił metaliczny bar.

Nazwa pierwiastka wywodzi się z łacińskiego słowa – Barium – czyli ciężki.