Bor

Boraks, minerał boru, był znany w Chinach już w 300 roku naszej ery. Czterysta lat później perski alchemik Abu Mūsā Jābir ibn Hayyān znany w Europie jako Geber wspomina o nim w swoich tekstach. W XIII wieku Marco Polo z podróży przywozi do Włoch kawałki boraksu, a około roku 1600 Agricola wspomina o użyciu boraksu jako topnika w metalurgii. W roku 1702 duński lekarz Wilhelm Homberg odkrywa kwas borowy, który otrzymuje w wyniku ogrzewania boraksu z kwasem siarkowym(VI). Odkryty związek znajduje zastosowanie w medycynie pod nazwą „Homberga sól uspokajająca”. W 1747 roku analizy boraksu dokonał francuski chemik Th. Baron, który stwierdził, że składa się on z soli Homberga i sody. Biorąc pod uwagę, że boraks pod względem chemicznym jest uwodnionym czteroboranem sodu o wzorze Na₂B₄O₇^.10H₂O, a kwas borowy to H₃BO₃, analiza wykonana przez Barona była prawidłowa pod względem jakościowym. Opisując historię odkrycia boru należy wspomnieć o szwedzkim chemiku Torbernie Bergmanie, który twierdził, że sól Homberga nie jest solą, a kwasem i to właśnie on wprowadził nazwę kwas borowy do nomenklatury chemicznej. Bor wspomniany jest również w zestawieniu substancji prostych Lavoisiera, gdzie występuje jako „rodnik borowy”, przy czym Lavoisier miał na myśli nie pierwiastek, a jego tlenek.

Pierwiastek w stanie wolnym został otrzymany niezależnie od siebie przez Josepha Louisa Gay-Lussaca i Louisa Jacquesa Thénard oraz sir Humphry Davy’go. Każdy z nich otrzymał pierwiastkowy bor w wyniku redukcji boraksu metalicznym potasem. Doniesienia o odkryciu nowego pierwiastka w stanie wolnym ukazały się w bardzo krótkim odstępie czas. Panowie Gay-Lussac i Thénard ogłosili komunikat o odkryciu boru 21 czerwca 1808 roku, a Davy doniósł o swoim odkryciu 30 czerwca. W związku z tym francuskim uczonym należy się palma pierwszeństwa, jednak gdyby Davy wcześniej nie opracował metody wydzielania metalicznego potasu nie byliby oni w stanie wykonać swoich doświadczeń. Nazwa pierwiastka wywodzi się od nazwy jego minerału boraksu.