Kadm

W 1817 roku Friedrich Stromeyer dyrektor laboratorium chemicznego i wykładowca na Uniwersytecie w Getyndze odkrył w prażonym węglanie cynku, nabytym w sklepie chemicznym, żółtą substancję, która nie była ani związkiem żelaza ani ołowiu. Stromeyer, główny inspektor firm chemicznych w Hanowerze, zainteresowany tym odkryciem wybrał się na inspekcję firm farmaceutycznych w miejscowości Salztgitter, gdzie zaobserwował to samo zjawisko. Szczegółowe badania tlenku cynku przeprowadzone przez niego pozwoliły na stwierdzenie, że barwa którą przybiera tlenek cynku jest związana z obecnością tlenku nieznanego metalu. Stromeyerowi udało się oddzielić tlenek cynku od tlenku nieznanego metalu, i w następnej kolejności dokonać jego redukcji. Metoda zastosowana przez niego była następująca: zanieczyszczony tlenek cynku rozpuszczał w kwasie siarkowym(VI), a przez uzyskany roztwór przepuszczał strumień gazowego siarkowodoru. Odsączony, strącony osad siarczków rozpuszczał w stężonym kwasie solnym, a roztwór po przesączeniu odparowywał do sucha. Suchą pozostałość po rozpuszczeniu w wodzie traktował dużym nadmiarem węglanu amonowego. Strącony z roztworu osad węglanu nieznanego metalu, nierozpuszczalny w nadmiarze węglanu amonu, odsączał, przemywał i wygrzewał do uzyskania tlenku metalu, który w ostatecznym kroku redukował węglem. W rezultacie tych procesów otrzymał niebieskoszary metal. Stromeyerowi udało się otrzymać około 3 gramów kadmu, co pozwoliło mu na stwierdzenie, że jest to nowy nieznany do tej pory metal.

Nazwę kadm dla tego pierwiastka zaproponował Stromeyer, a pochodzi ona od greckiej nazwy rudy tego metalu – καδμεία(kadmeia). Grecy nazwę dla tego minerału łączyli z mitologicznym Kadmosem (Κάδμος), założycielem Teb.

Niezależnie od Stromeyera, choć nieco później bo w roku 1818, kadm został odkryty przez dwóch niemieckich uczonych, K. Kerstena i W. Maissnera. Laur pierwszeństwa Stromeyera był kwestionowany przez niemieckiego lekarza K. Roloffa, który notabene jako pierwszy donosił o obserwacji zmiany barwy tlenku cynku podczas ogrzewania. Kersten zaproponował kilka nazw dla nowego pierwiastka jak „melin” od żółtej barwy jego siarczku czy „klaproth” dla uczczenia wielkiego chemika Martina Heinricha Klaprotha. Jednak nazwy te nie zostały przyjęte.