Molibden

Historia odkrycia molibdenu nie obfituje w zaskakujące zdarzenia. Jedyne co może dziwić, to fakt, że ten stosunkowo rzadki metal został odkryty w roku 1778, kiedy metody analizy chemicznej były już dobrze opracowane. Po raz pierwszy molibden otrzymano w postaci tlenku. Związki molibdenu były mylone z węglem (grafitem) i związkami ołowiu, głownie jego siarczkiem. Molibdenit, czarny siarczek molibdenu, był używany podobnie jak grafit do barwienia powierzchni. Nazwa „molibden” wywodzi się z czasów starożytnej Grecji, gdzie ze względu na podobieństwo molibdenitu do rudy ołowiu, galeny, był nazywany molybdos czyli ołów.

W roku 1754 szwedzki mineralog A. Cronstedt rozróżnił te dwie rudy czyli galenę i molibdenit i szczęśliwym trafem raport Cronstedta trafił w ręce Scheelego. W 1778 przeprowadził on analizę molibdenitu traktując go stężonym kwasem azotowym(V) uzyskując biały osad. Ta sama próba przeprowadzona z grafitem nie dawała żadnych efektów. Proste i jednocześnie genialne doświadczenie pozwoliło stwierdzić, że molibdenit i grafit to dwie różne substancje. Scheele nazwał otrzymany biały produkt reakcji molibdenitu z kwasem azotowym(V) kwasem molibdenowym, gdyż wykazywał on kwaśny odczyn. Prażąc otrzymany związek Scheele uzyskał tlenek molibdenu. Pozostało zredukowanie tlenku do czystego metalu jednak Scheele, ani jego kolega T. Bergman nie przeprowadzili tego procesu osobiście prosząc o jego wykonanie swojego znajomego Petera Jacoba Hjelma, który w roku 1781 przeprowadził redukcję tlenku molibdenu za pomocą węgla i oleju lnianego. Uzyskany przez niego metal był silnie zanieczyszczony węglem i węglikiem molibdenu. Czysty molibden, poprzez redukcję tlenku wodorem, otrzymał J. Berzelius w roku 1817.

Scheele potwierdził, że molibdenit różni się od grafitu. Pozostaje jeszcze rozróżnienie tego minerału od rudy ołowiu. Dokonał tego Bengt Anderson Qvist, szwedzki chemik i mineralog, stwierdzając w 1754 roku, że minerał ten nie zawiera ołowiu.