Nikiel

Kobalt wykazuje duże podobieństwo do niklu, nawet jego nazwa ma „diabelskie” pochodzenie wywodząc się od niemieckiego słowa „Kupfernickel” co można rozumieć jako „diabelska miedź”. Na początku osiemnastego wieku w Saksonii odkryto minerał z wyglądu przypominający miedź, gdyż charakteryzował się miedzianym połyskiem. Była to nikielina będąca stopem miedzi, niklu i cynku lub magnezu. Ponieważ próby wytopienia z tego minerału miedzi spełzły na niczym, stwierdzono zatem, że musi to być sprawka złośliwego ducha gór Nicka. Odkrycie kupferniklu spowodowało zainteresowanie składem tego minerału. W roku 1726 niemiecki chemik I. Link badając próbkę minerału rozpuścił ją w kwasie azotowym otrzymując zielony roztwór. Na tej podstawie stwierdził, że jest to ruda kobaltu z dodatkiem miedzi. W Szwecji czerwony minerał niklu próbowano zastosować do barwienia szkła oczekując pojawienia się niebieskiej barwy charakterystycznej dla kobaltu. Ku zdziwieniu szklarzy zabarwienie się nie pojawiło a minerał określono jako „kobalt, który utracił swoją duszę”.

Tak wyglądała wiedza na temat niklu do roku 1751, kiedy to szwedzki mineralog i chemik Axel Frederick Cronstedt spróbował wydzielić miedź z rudy znalezionej na terenie kopalni kobaltu. W ramach swoich eksperymentów w kwaśnym roztworze tego minerału umieścił kawałek żelaza oczekując, że pokryje się on miedzią. Ku jego zaskoczeniu nic takiego się nie stało, czyli próbka nie zawierała miedzi. W związku z tym Cronstedt zwrócił uwagę na zielone kryształy znajdujące się w próbce minerału. Po wielu eksperymentach uzyskał z rudy metal, który w niczym nie przypominał miedzi. Opisał otrzymany przez siebie metal jako twardy i kruchy, słabo przyciągany przez magnes, podczas ogrzewania przekształcający się w czarny proszek i tworzący w kwasach piękne zielone roztwory. Mimo, że występuje on w rudzie kupfernikielu to jego nazwa powinna być krótsza i zaproponował nazwę nikiel. Obecnie wiemy, że w kupferniklu metal ten występuje w postaci arsenku. Podobnie jak w przypadku kobaltu przez pewien czas nie uznawano niklu jako substancji prostej. Uważano, że jest to mieszanina kobaltu, żelaza, arsenu i miedzi aż do roku 1775 kiedy to szwedzki chemik Torbern Olof Bergman wykazał, że żadna mieszanina tych metali nie tworzy substancji przypominającej właściwościami nikiel.