Pallad

W XVII wieku górnicy brazylijscy często natrafiali na dziwny stop pojawiający się w naturalnych złożach minerałów. Nazywany był różnie, ale powszechnie uważano, że jest to stop złota i srebra. W rzeczywistości był to stop palladu i złota. Natomiast odkrycie palladu jako pierwiastka nastąpiło dopiero na początku wieku XIX, kiedy to William Hyde Wollaston w lipcu 1802 roku zanotował w swoim dzienniku laboratoryjnym odkrycie nowego metalu szlachetnego, a któremu w sierpniu tego roku nadał nazwę pallad nawiązując do odkrytej dwa miesiące wcześniej planetoidy Pallas. Odkrycia Wollaston dokonał badając nieoczyszczoną próbkę platyny, którą rozpuścił w wodzie królewskiej. Roztwór zobojętnił wodorotlenkiem sodu i dodał chlorku amonu w celu wytrącenia platyny. Do roztworu, pozostałego po odsączeniu żółtego osadu chloroplatynianu amonu, dodał cyjanku rtęci co spowodowało strącenie cyjanku palladu. Strącony osad ogrzewał następnie z siarką i boraksem otrzymując jasny metal. Wybór, przez Wollastona, cyjanku rtęci do strącenia palladu był bardzo szczęśliwym posunięciem, gdyż jedynie pallad z tej grupy metali tworzy nierozpuszczalny cyjanek.

Wollaston otrzymał pewną ilość metalicznego palladu i anonimowo wystawił go w pewnym sklepie w londyńskim Soho w kwietniu 1803 roku, nadmieniając, że jest to nowy nieznany metal. Autentyczność wystawionej próbki została poddana ostrej krytyce przez irlandzkiego chemika Richarda Chenevixa, który twierdził, że jest to stop platyny i rtęci. W odpowiedzi na krytykę Wollaston, oczywiście anonimowo, zaproponował nagrodę w wysokości 20 funtów brytyjskich za otrzymanie 20 granów (około 1,3 grama) stopu platyny z rtęcią. Spór dwóch uczonych i wyznaczona nagroda wywołały zainteresowanie nowym metalem, a badania pozwoliły na stwierdzenie, że jest to nowy pierwiastek, a nie stop znanych już metali. W konsekwencji badania platyny nabrały rozmachu co w niedługim czasie doprowadziło do odkrycia kolejnych pierwiastków z grupy platynowców. To, że akurat pallad został odkryty jako pierwszy wynika z faktu, że jego zawartość w platynie pochodzącej ze złóż w Ameryce Południowej jest większa niż pozostałych metali z grupy platynowców.