Selen

Selen jest kolejnym pierwiastkiem, którego odkrycie nastąpiło długo po tym jak chemicy badali jego związki. Trudności w jego odkryciu wynikały z podobieństwa właściwości selenu do takich pierwiastków jak siarka i tellur. 23 września 1817 roku dwóch szwedzkich chemików Jöns Jacob Berzelius  ze swoim asystentem Johanem Gottliebem Gahnem odwiedzili swoją fabrykę produkującą kwas siarkowy(VI) w okolicy miejscowości Gripsholm. Podczas inspekcji znaleźli niewielką ilość osadu, częściowo barwy czerwonej, a częściowo jasnobrązowej w zbiorniku z kwasem. Ogrzewając osad w płomieniu palnika poczuli słaby zapach rzodkiewki, a próbka osadu stopiła się formują kroplę o ołowianym połysku. Charakterystyczny zapach wydzielający się podczas ogrzewania osadu, zgodnie z doniesieniami Klaprotha mógł wskazywać na obecność telluru. Podobny zapach dało się wyczuć w kopalni pirytu w Falum skąd pochodził piryt wykorzystywany do produkcji kwasu. Ciekawość i nadzieja, te dwa czynniki spowodowały, że Berzelius zainteresował się znalezionym w swojej fabryce osadem. Ciekawość badacza jest zrozumiała, natomiast nadzieja odnosiła się do możliwości znalezienia nowego źródła rzadkiego metalu jakim jest tellur. Próbka osadu jaką posiadał do badań była niewielka i przeprowadzone analizy nie wykazały niczego szczególnego. W związku z tym postarał się o zdobycie większej ilości osadu z fabryki kwasu w Falum. Ponieważ piryt wydobywany w Falum nie zawierał telluru, Berzelius doszedł do wniosku, po wykonaniu szczegółowych analiz, że ma do czynienia z nowym metalem, którego właściwości są zbliżone do właściwości telluru. O swoich badaniach pisał do Alexandera Johna Gasparda Marceta, lekarza i członka Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Londynie. Pierwszy list informował o odkryciu telluru w pirycie pochodzącym z kopalni w Falum, ale w drugim wysłanym w 1818 roku opisywał nowy pierwiastek o właściwościach zbliżonych do siarki i telluru. Berzelius zaproponował nazwę nowego pierwiastka – selen – od greckiego słowa „σελήνη” (selene) czyli księżyc. Nazwa nawiązuje do telluru, którego nazwa wywodzi się od słowa Ziemia, a przypominający go pod względem właściwości kolejny pierwiastek otrzymał nazwę od Księżyca.

W roku 1973 Anglik Willoughby Smith odkrył, że opór elektryczny selenu zależy od natężenia światła padającego na próbkę. To odkrycie zainspirowało Ernsta Wernera Siemensa w połowie lat 70 dziewiętnastego wieku do skonstruowania komórki selenowej wykorzystanej następnie przez Alexandera Grahama Bella i jego współpracownika Charlesa Sumnera Taintera do stworzenia w 1879 roku fotofonu. Fotofon służył do bezprzewodowego, za pomocą światła,  przenoszenia dźwięku. 3 czerwca 1880 roku Tainter przekazał informację z dachu szkoły Franklina (Waszyngton) do okna laboratorium Bella wykorzystując komórkę selenową Simensa. Odległość pomiędzy nadawcą a odbiorca wynosiła 213 metrów, a fotofon został opatentowany w grudniu roku 1880 jako „Apparatus for Signalling and Communicating, called Photophone”.