Stront

W roku 1787 odkryto w Szkocji, w rudzie ołowiu, nowy minerał stroncjanit, który część mineralogów uważała za odmianę fluorytu, minerału będącego fluorkiem wapnia, a inni za baryt czyli węglan baru.

W 1790 roku Szkot Adair Crawford zaangażował się wraz ze swoim kolegą Williamem Cruikshankiem w badania nad wydzieleniem baru. Działając na stroncjanit kwasem solnym zauważył, że otrzymany związek różni się od chlorku baru. Przede wszystkim rozpuszczalność w wodzie uzyskanego związku była większa niż chlorku baru, a dodatkowo te dwa związki różniły się kształtem kryształów wydzielonych z roztworu. W związku z tym Crawford uznał, że stroncjanit jest związkiem innego niż bar pierwiastka. Do podobnych wniosków doszli dwaj niemieccy uczeni, Friedrich Gabriel Sultzer i Johann Friedrich Blumenbach, którzy badając minerały również stwierdzili różnice pomiędzy witerytem, minerałem będącym węglanem baru, i stroncjanitem. Badaniem tego minerału zajmował się również szkocki chemik Thomas Charles Hope, który zaproponował jego nazwę pochodzącą od nazwy wioski Strontian, gdzie minerał ten został odkryty. Jednak wydzielenie strontu w formie metalicznej stało się możliwe dopiero na początku XIX wieku, kiedy to H. Davy, w 1808 roku, wykorzystał do tego celu elektrolizę stopionej mieszaniny chlorku strontu i tlenku rtęci. To właśnie Davy zaproponował współcześnie obowiązującą nazwę dla tego pierwiastka.