Tytan

Odkrywcą tego pierwiastka był Anglik William Gregor, który nie był chemikiem, a duchownym i mineralogiem. Jego zainteresowania mineralogią powodowały, że od czasu do czasu wykonywał analizy znalezionych próbek. Któregoś dnia zainteresował się czarnym piaskiem, który znajdował się na terenie parafii w Mannacan, miejscowości położonej na terenie południowej Kornwalii, i w której pełnił posługę kapłańską. Poddał ten minerał, w roku 1791, bardzo skrupulatnej analizie. O dokładności wikarego Gregora może świadczyć skład próbki określony przez niego jako: 40 i 9/16 procenta tlenku żelaza, 3 i ½ procenta krzemu oraz 45% związku, opisanego jako czerwonobrązowe wapno. Dodatkowo podał jeszcze stratę jaką przyniosła analiza określając ją na 4 i 15/16 procenta początkowej próbki. Szczególnie zainteresowała go czerwonobrązowa substancja, którą rozpuścił w kwasie siarkowym(VI) otrzymując żółty roztwór. Roztwór potraktowany cynkiem, cyną lub żelazem zmieniał kolor na fioletowy. O wynikach swoich eksperymentów poinformował Królewskie Towarzystwo Geologiczne w Kornwalii oraz niemieckie czasopismo naukowe Annalen Crell, ale będą skromnym człowiekiem zaznaczył, że jego badania są niekompletne i wymagają uzupełnienia ze strony bardziej doświadczonych uczonych. Jego przyjaciel D. Hawkings, również mineralog, przekonywał Gregora, że zbadany przez niego piasek jest nowym, nieznanym jeszcze, minerałem, zawierającym w swoim składzie nieznany metal. Gregor przekonany opinią kolegi zaproponował nazwę dla nowego metalu „mennacyn”, a minerał w którym został odkryty opatrzył nazwą „mennakonit”. Obecnie minerał badany przez Gregora nosi nazwę ilmenitu i jest to tytanian żelaza o wzorze FeTiO₂. Podobne badania przeprowadził Franz Joseph Müller baron von Reichenstein jednak nie udało mu się zidentyfikować uzyskanej substancji.

Klaproth, znając doniesienia Gregora, ale im nie dowierzając, w roku 1795 wyizolował tlenek tytanu z próbki minerału sprowadzonego z terenu obecnej Słowacji. Minerałem tym był rutyl czyli tlenek tytanu TiO₂. Ponieważ badania Klaprotha doprowadziły do tego samego skutku co doświadczenia Gregora uznał on, że Gregor odkrył tytan. Obowiązującą nazwę dla nowego metalu nadał Klaproth. Uzyskanie metalicznego tytanu jest skomplikowane i było poza możliwościami ówczesnych badaczy. Próby redukcji tlenku przy użyciu węgla prowadzą nie do otrzymania metalicznego tytanu, a jego węgliku. Dopiero w roku 1910 udało się otrzymać metal w postaci czystej Matthewowi Albertowi Hunterowi, który ogrzewał chlorek tytanu z metalicznym sodem w reaktorze stalowym w temperaturze 700–800°C. Tytan o bardzo wysokiej czystości otrzymano dopiero w roku 1925 dzięki zastosowaniu metody opracowanej przez Antona Eduarda van Arkela i Jana Hendrika de Boera. Zastosowana przez nich metoda polegała na rafinacji tytanu w zamkniętym reaktorze, gdzie pod obniżonym ciśnieniem, pary jodu reagują z zanieczyszczonym tytanem tworząc jodek tego metalu, który następnie rozkłada się na ogrzanym oporowo drucie wolframowym. Aż do roku 1946 tytan nie znalazł zastosowania ze względu na trudności i koszty związane z jego otrzymaniem. W tym roku William Justin Kroll opracował technologię uzyskiwania metalicznego tytanu przez redukcję jego chlorku magnezem.