Wolfram

Pierwiastek ten, równie rzadki jak molibden, został odkryty w postaci tlenku już na początku osiemnastego wieku. Jego nazwa, która pojawiła się wcześniej niż został odkryty metal, wywodzi się od dwóch szwedzkich słów „tung” czyli ciężki oraz „sten” oznaczającej kamień. Nazwa tungsten funkcjonowała dawniej w języku polskim, i nadal jest używana w językach angielskim i francuskim. Nazwa wolfram wywodzi się od łacińskiego „wolframium”, pochodzącego od nazwy minerału wolframitu. Samo słowo wywodzi się z niemieckiego „Wolf” – wilk i „Rahm” czyli brud, kopeć, piana. Złożenie tych dwóch słów stosowane było przez górników poszukujących cyny. Przy wytopie rudy cyny zawierającej domieszki wolframitu uzyskiwano niepożądany efekt pienienia i stąd wzięło się określenie tego minerału jako wolframitu. Nazwę „lupi spuma” czyli „wilcza piana” na wolframit użył Agricola w 1546 roku,  chcąc w ten sposób oddać straty cyny powodowane pienieniem się rudy przy wytopie.

W roku 1761 niemiecki mineralog I. Lemann analizował wolframit jednak nie znalazł w próbce nic nowego. Podobne analizy Petera Wolfa skłoniły go do zasugerowania, że zawiera on jakąś nieznaną substancje, jednak nie był w stanie określić czym jest to „coś”. Wcześniej ten sam minerał opisał A. Cronstedt w roku 1751, a trzydzieści lat później zainteresował się nim Scheele. Carl Scheele potraktował wolframit kwasem azotowym(V) otrzymując białą substancję przypominającą kwas molibdenowy. Jako analityk Scheele wskazał na różnice dzielące zbadany wcześniej kwas molibdenowy od nowego kwasu wolframowego, i w konsekwencji jest uznawany za odkrywcę wolframu. W tym samym czasie podobne badania przeprowadził T. Bergman. Jego zdaniem, skutkiem dużej gęstości, wolframit powinien zawierać on baryt, a przeprowadzając analizy również otrzymał białą substancję nazwaną kwasem wolframowym. Jednak dalsze analizy doprowadziły go do błędnego wniosku, że kwasy molibdenowy i wolframowy są tym samym. W roku 1783 dwóch hiszpańskich chemików, bracia Juan José i Fausto Elhuyar Lubize stwierdzili, że kwas otrzymany z wolframitu jest identyczny z kwasem wolframowym, a ponadto z sukcesem przeprowadzili jego redukcję węglem do metalicznego wolframu.