Wapń

Sole wapnia, choćby gips i alabaster czyli węglany i siarczany, są znane od zawsze. Od dawna ludzie wiedzieli, że ogrzewanie kamienia wapiennego prowadzi do utworzenia wapna palonego. Ale dopiero w 1755 J. Black wykazał, że podczas ogrzewania kamienia wapiennego (węglanu wapnia) następuje utrata masy próbki w wyniku wydzielania się „zepsutego powietrza” (dwutlenku węgla).

Gips wykorzystywany był jako materiał konstrukcyjny, ale czysty tlenek wapnia został opisany w roku 1746 przez niemieckiego chemika I. Potta, który podjął się, bez powodzenia,  próby zredukowania go do czystego metalu.

Zakończone sukcesem otrzymanie wapnia zawdzięczamy H. Davy’emu. Przeprowadził on, w 1808 roku, elektrolizę mieszaniny wilgotnego wapna z tlenkiem rtęci w stosunku 3:1. Mieszaninę umieścił w platynowym tyglu podłączonym do dodatniego bieguna baterii elektrycznej o wysokim napięciu. Na górze mieszaniny umieścił kroplę rtęci, w której zanurzył drucik platynowy stanowiący katodę (elektrodę ujemną). Podczas elektrolizy wydzielający się metal tworzy z rtęcią amalgamat, z którego po odparowaniu rtęci Davy uzyskał srebrzysty metal. Tak opracowaną metodę stosował później do otrzymywania innych metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych. W tym samym roku J. Berzelius i M. Pontin niezależnie od Davy’go otrzymali wapń w podobny sposób.