German, Gal

Pośród trzech pierwiastków przewidzianych przez Mendelejewa eka-krzem został odkryty jako ostatni, a odkrycie to w większym stopniu niż w przypadku dwóch pozostałych związane było ze szczęściem badaczy. Gal, odkryty przez Paula Émile Lecoq de Boisbaudrana, został zidentyfikowany na podstawie badań spektroskopowych. Skand wydzielony przez Nilsena i Clevego został odkryty podczas badania metali ziem rzadkich.

Latem 1885 roku w kopalni Himelsfurst położonej niedaleko Fraibergu odkryto nowy minerał, którego analiza pokazała, że zawiera dużą ilość srebra. Akademia Górnicza we Fryburgu zwróciła się do Clemensa Aleksander Winklera z prośbą o dokładne zbadanie składu chemicznego tego minerału. Analiza okazała się prosta i Winkler uzyskał skład badanej próbki: 74,72% srebra, 17,43% siarki, 0,66% tlenku żelaza, 0,22% tlenku cynku i 0,31% rtęci. Ku zaskoczeniu badacza suma składników nie osiągnęła 100%. Winkler powtarzał analizy, i za każdym razem uzyskiwał skład o 6,96% mniejszy od 100 procent. Wreszcie po kolejnych, wykonywanych z coraz to większą starannością badaniach doszedł do wniosku, że brakujące około 7% masy próbki musi zawierać nieznany pierwiastek.

6 lutego 1886 roku do Niemieckiego Towarzystwa Naukowego trafił raport Winklera o odkryciu nowego pierwiastka i otrzymaniu jego związków. W raporcie Winkler zaznaczył, że nowy pierwiastek ma właściwości zbliżone do właściwości arsenu i antymonu i jest niemetalem. Dodatkowo zaproponował nazwę – german – wywodzącą się od łacińskiej nazwy Niemiec – Germania. Początkowo pierwiastek ten miał nosić nazwę „neptun”, ale Winkler zmienił ją na german. Nazwa „neptun” była przypisana do innego niedawno odkrytego „pierwiastka”, ale dokładniejsze badania dowiodły, że doniesienie o jego odkryciu  było błędne.

Późniejsze badania germanu pokazały, że jest on pierwiastkiem wykazującym właściwości amfoteryczne, i pierwsza charakterystyka jako niemetalu nie była słuszna. Wstępnie określone przez Winklera podobieństwo właściwości germanu z antymonem i arsenem wywołało ostrzejszą dyskusję niż niemetaliczne właściwości, pomiędzy nim a innym niemieckim uczonym Hieronymusem Theodorem Richterem. W wyniku sprzeciwu tego ostatniego, Winkler dokładniej przeanalizował właściwości odkrytego pierwiastka, i w liście z dnia 28 lutego do Mendelejewa napisał, że german powinien zająć miejsce w układzie okresowym pomiędzy antymonem i bizmutem będąc tym samym brakującym pierwiastkiem opisanym przez Mendelejewa jako eka-krzem. Mendelejew był zaskoczony faktem, że german okazał się akurat pierwiastkiem, który wypełnił jedną z luk pozostawioną w układzie okresowym. Zaskoczenie wynikało z faktu, że nie przewidywał on podobieństwa tego pierwiastka do antymonu. Wcześniej sugerował, że eka-krzemu należy szukać w rudach zawierających tytan lub cyrkon. To przekonanie było na tyle silne, że twórca układu okresowego zaproponował nawet traktowanie germanu jako eka-kadmu. Dopiero gdy właściwości galu i skandu zostały dobrze zbadane, Mendelejew w liście z dnia 2 marca przyznał słuszność Winklerowi uznając, że german jest eka-krzemem.