Rubid

Drugim, po cezie, pierwiastkiem odkrytym dzięki zastosowaniu metod spektroskopowych jest rubid, który został zidentyfikowany podczas badań minerału o nazwie lepidolit. Minerał ten po raz pierwszy był badany przez M. Klaprotha pod koniec osiemnastego wieku, ale wtedy nie znaleziono w jego składzie metali alkalicznych. Nie będąc pewnym swoich pierwszych analiz Klaproth powtórnie przebadał minerał i stwierdził, w 1797 roku, że w jego skład wchodzi 54,5% tlenku krzemu, 38,35% tlenku glinu, 4% tlenku potasu i 0,75% tlenku manganu. Pozostałe brakujące 2,5% masy analizowanej próbki Klaproth przypisał wodzie zawartej w próbce. Jednak bez względu na to jak pomysłowe techniki analizy mógł zastosować Klaproth nie był w stanie zidentyfikować litu ani fluoru, które odkryto później.

W roku 1861 próbka tego minerału trafiła do rąk Bunsena i Kirchhoffa, którzy strącili potas w formie soli sześciochloroplatynianowej, a następnie przeprowadzili analizę spektralną pozostałości. 23 lutego tego roku ogłosili odkrycie w lepidolicie nowego metalu alkalicznego. Widmo spektralne tego pierwiastka charakteryzuje się występowaniem jasnych czerwonych linii co znalazło odzwierciedlenie w nazwie. Słowo rubid pochodzi od łacińskiego słowa –rubidus – ciemnoczerwony. W następnej kolejności stwierdzili występowanie rubidu w wodzie mineralnej, w której wcześniej odkryli cez. Obydwaj badacze próbowali uzyskać metaliczny rubid w wyniku elektrolizy stopionego chlorku tego metalu. Próby te nie doprowadziły w rezultacie do uzyskania metalicznego rubidu, ale do niebiesko zabarwionej homogenicznej substancji, w której nie dało się wyróżnić metalu. Prawdopodobnie otrzymywali oni koloidalną zawiesinę rubidu w chlorku tego metalu. Bunsen otrzymał metaliczny rubid, w roku 1863, w wyniku ogrzewania wcześniej wyprażonego winianu rubidowego.