Pierwiastki radioaktywne

Dwa z pierwiastków promieniotwórczych zostały już omówione wcześniej. Chodzi o uran i tor, które stosunkowo łatwo znaleźć w minerałach, a co istotniejsze ich identyfikacja na drodze analizy chemicznej jest jednoznaczna. Inne pierwiastki promieniotwórcze jak polon, radon, rad, aktyn i protaktyn są jednymi z najrzadziej rozpowszechnionych na ziemi. Ponadto występują w stanie naturalnym jedynie jako produkty przezmian jądrowych uranu i toru. Pierwiastków z tej grupy nie da się zidentyfikować ani metodami typowej analizy chemicznej ani metodami spektroskopowymi. Występują one we wszystkich minerałach, w których znajduje się uran i tor, ale badacze nie przypuszczali, że rudy te mogą zawierać jakieś inne, nieznane  pierwiastki, zwłaszcza że śladowe ich ilości praktycznie nie wpływały na analizę wagową próbek ani nie dawały dodatkowych linii spektralnych. Dopiero odkrycie nowego zjawiska, radioaktywności, i związane z tym poszerzenie wiedzy o właściwościach i strukturze materii pozwoliło na znaczne rozszerzenie układu okresowego pierwiastków. Początkowo wiedza o radioaktywności ograniczała się do trzech rodzajów promieniowania alfa czyli jąder helu, beta będącego strumieniem elektronów i gamma czyli wysokoenergetycznego promieniowania elektromagnetycznego. Każdy z promieniotwórczych, nietrwałych pierwiastków charakteryzuje wartość okresu połowicznego rozpadu czyli czas w jakim liczba nietrwałych atomów zmniejsza się o połowę. Dla naszych potrzeb ograniczamy definicję tylko do atomów, chociaż w ogólności dotyczy to wszelkich nietrwałych obiektów takich jak cząstki lub stany.