Kaliforn

Krótko po otrzymaniu berkelu grupa z Radiation Laboratory w Berkeley w składzie Stanley Gerald Thompson, Kenneth Street, Jr., Albert Ghiorso i Glenn Theodore Seaborg otrzymała następny pierwiastek, który nazwali kalifornem od nazwy Uniwersytetu, na którym prowadzili badania. Odkrycie tego pierwiastka ogłoszono 17 marca 1950 roku, a do jego syntezy użyto kiuru-242, który bombardowano cząstkami alfa. W wyniku eksperymentu otrzymano jedynie około pięciu tysięcy atomów izotopu kalifornu-245 o okresie połowicznego rozpadu wynoszącym 44 minuty. W układzie okresowym pierwiastków, kaliforn zajmuje miejsce pod dysprozem, którego nazwa oznacza „trudny do otrzymania”. W związku z tym odkrywcy kalifornu przy jego opisie dodali notatkę: „najlepsze co możemy zrobić to zwrócić uwagę, że … sto lat temu poszukiwaczom trudno się było dostać do Kalifornii”

Mikrogramowe ilości tego pierwiastka otrzymano w 1954 roku w wyniku napromieniowania plutonu. W roku 1958 wydzielono izotopy kalifornu-249 i kalifornu-252 z próbki plutonu-239 napromieniowywanej w reaktorze jądrowym przez okres pięciu lat. Dwa lata później otrzymano pierwsze związki tego pierwiastka takie jak chlorek i tlenek. Syntezę związków przeprowadzili w laboratorium w Berkeley Burris Cunningham i James Wallman.