Lorens

W roku 1958 grupa pracująca w Lawrence Berkeley National Laboratory ogłosiła komunikat o otrzymaniu pierwiastka 102, pracując w tym samym czasie nad syntezą kolejnego, o liczbie atomowej 103, bombardując kiur jądrami azotu. Niestety w trakcie eksperymentu cel kiurowy uległ uszkodzeniu. Po przebadaniu osiemnastu fragmentów zniszczonego celu stwierdzono, że występuje w nich izotop pierwiastka o okresie półrozpadu około ¼ sekundy. Mogło to wskazywać na utworzenie jakiegoś izotopu pierwiastka o liczbie atomowej 103, ale wyniki nie były jednoznaczne. Kolejne eksperymenty prowadziła grupa składająca się z Alberta Ghiorso, Torbjørna Sikkelanda, Almona Larsha i Robert M. Latimera. 14 lutego 1961 roku trzy miligramowy cel złożony z kalifornu bombardowano jądrami boru i stwierdzono, że powstaje izotop pierwiastka o liczbie atomowej 103 emitujący cząstki alfa o odpowiedniej energii i okresie półrozpadu około 8 sekund. Początkowo oszacowano masę atomową izotopu na 257, ale późniejsze badania pokazały, że był to izotop o masie 258.

Dla nowego pierwiastka amerykańscy badacze zaproponowali nazwę „lawrencium” od nazwiska Ernesta Orlando Lawrence’a, amerykańskiego fizyka, pioniera badań jądrowych i laureata Nagrody Nobla za konstrukcję cyklotronu. W roku 1965 rosyjscy badacze pracujący w ośrodku w Dubnej otrzymali lorens bombardując ameryk-243 jądrami tlenu. Rosjanie zaproponowali nazwę „rutherfordium”, ale nazwa lorens została utrzymana i ostatecznie zatwierdzona w roku 1997.