Antymon

Antymon i jego związki są znane od niepamiętnych czasów. W czasach starożytnych był używany do wyrobu kosmetyków. W starożytności mylony z miedzią, ale już w XVI wieku Georgius Agricola wyjaśniał, że antymon jest odrębną substancją różną od innych metali. Basilius Valentinus, XV wieczny alchemik, uważał antymon za lekarstwo doskonałe na wszystkie dolegliwości. To właśnie z jego osobą łączy się upiorna opowieść. Valentinus, przeor klasztoru benedyktyńskiego św. Piotra w Erfurcie w Niemczech, zajmując się związkami antymonu wyrzucał pozostałości po swoich eksperymentach bezpośrednio do zagrody świń. Zaobserwował, że zwierzęta z wielką chęcią spożywające zaprawione antymonem odpadki szybko przybierają na wadze i są bardziej żwawe. To doprowadziło go do konkluzji, że w podobny sposób można poprawić zdrowie i kondycję mnichów klasztornych. Jednak dawka antymonu zaordynowana przez przeora braciom klasztornym okazała się zbyt duża i mnisi zmarli zatruci antymonem. To zdarzenia miało być powodem nadania antymonowi jego nazwy, gdyż francuskie antimonine znaczy przeciwko mnichom. Pochodzenie łacińskiej nazwy tego pierwiastka – stibium – nie jest jasne. Uważa się, że do łaciny przeszło ono z greckiego gdzie trafiło poprzez arabski ze starożytnego Egiptu.