Ołów

Ołów praktycznie nie występuje w przyrodzie jako wolny metal, ale daje się łatwo wytopić z rudy. Z tego powodu znany był już w drugim tysiącleciu przed naszą erą na terenie Indii i Chin. Doniesienia o ołowiu na terenach europejskich datuje się na 6 wiek przed naszą erą. Przez długi czas ołów był mylony z cyną, a nazwy obu tych pierwiastków odnosiły się do ołowiu. I tak cyna nosiła nazwę plumbum album czyli białego ołowiu, a ołów plumbum nigrum. Dopiero w średniowieczu stwierdzono, że cyna i ołów to dwie różne substancje. Grecy i Babilończycy znali i wykorzystywali jako pigmenty dwa związki ołowiu. Czerwona minia, będąca z punktu widzenia chemii tlenkiem ołowiu, i biel ołowiową czyli zasadowy węglan ołowiu. Największym eksporterem, w czasach starożytnych, bieli ołowiowej była wyspa Rodos. Biały barwnik był produkowany według receptury stosowanej do dnia dzisiejszego. Kawałki ołowiu  umieszczano w occie, a otrzymaną sól gotowano w wodzie przez długi czas. Biel ołowiowa jest nierozpuszczalna w wodzie. Minię, bardzo ceniony czerwony barwnik, natomiast otrzymano sztucznie po raz pierwszy przypadkowo. W czasie pożaru portu w greckim Pireusie spłonęły też beczki wypełnione ołowiem. Gdy ogień wygasł na zwęglonych pozostałościach beczek znaleziono czerwony proszek, który okazał się tym samym barwnikiem co uzyskiwany ze źródeł naturalnych. Naturalna minia pozyskiwana była ze złóż w północno-zachodniej Hiszpanii zlokalizowanych nad rzeką Minius i stąd pochodzi nazwa określająca minerał, barwnik i jednocześnie związek chemiczny. Chemiczny symbol ołowiu – Pb – pochodzi od łacińskiej nazwy tego pierwiastka Plumbum.