Siarka

Siarka, występująca  w przyrodzie w stanie wolnym, jest znana od bardzo dawna. Już starożytni Grecy używali siarki do dezynfekcji swoich domów. Wzmianki o siarce znajdują się przykładowo w tekstach Pliniusz Starszego, który pisał o odkładaniu się siarki na terenie Włoch i Sycylii. Używano jej również do wyrobu barwników i przy obróbce włókien. Oczywiście znalazła zastosowanie, podobnie jak węgiel, przy wyrobie środków pirotechnicznych. Mieszanina znana pod nazwą „ogień Grecki”, i odkryta na nowo na terenie europejskim w V wieku naszej ery w Bizancjum, była mieszanina jednej części siarki, dwóch części węgla i sześciu części saletry. Taki skład mieszaniny niewiele różni się od składu prochu czarnego. Ze względu na fakt, że siarka łatwo ulega spalaniu i równie łatwo łączy się z wieloma metalami uzyskała w wiekach średnich uprzywilejowaną pozycję wśród alchemików. Siarka była traktowana jako składnik metali, w których pełniła rolę elementu palnego.

Pomimo, tego że Lavoisier określił siarkę jako odrębny pierwiastek to w początkowych latach XIX wieku prowadzono badania nad określeniem składu naturalnej siarki. W roku 1808 H. Davy sugerował, że naturalna siarka zawiera niewielkie ilości tlenu i wodoru kwestionując tym samym pierwiastkową naturę siarki. W rok później Gay Lussac udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że w naturalnej siarce występuje tlen, a w roku 1810 Davy powiązał ten fakt z obecnością tlenku siarki w siarce rodzimej. Zawartość tlenu w badanych próbkach różniła się w zależności od warunków przechowywania próbek i miejsca ich pobrania. Obecnie wiemy, że zmienna ilość tlenu występująca w próbkach siarki rodzimej jest wynikiem obecności utlenionych siarczków różnych metali występujących w złożach siarki.